De gevangenis zou wraak zijn

Opiniestuk van Marijn Depraetere (Over De Grenzen Heen vzw)

Rik Devillé en de zijnen, de makers van Godvergeten, wat journalisten en ikzelf: samen met nog wat andere verloren zielen waren we aanwezig in de rechtszaal. De zaak van de pedopriester is er eentje van belang, want er is een reportage over hem op CNN uitgezonden. Ikzelf kende gewoon één van zijn slachtoffers. Hij had me gevraagd er ook aanwezig te zijn.

Een uur had de advocaat van de oud-priester nodig om uit te leggen dat getuigenissen van misbruikte kinderen eigenlijk niet te vertrouwen zijn. Meer nog, ook de documenten die de rechtbank had ontvangen waren niet te vertrouwen. Er volgde een betoog met technisch gewauwel over beklaagden à charge en à décharge, incriminatieperiode, over dadertherapie door het universitair forensisch centrum (UFC vzw) en rapportering door de justitie-assistent.

Laten we vooral even de aandacht vestigen op die ene zin in dat ene rapport uit die ene maand door die ene persoon, bulderde zijn advocaat. En laten we het even over de voorgeschiedenis van de aanklager hebben, die heeft ooit een psychiater bezocht! Waarom deed hij als kind dan geen aangifte? We vragen de volledige vrijspraak, besloot de meester.

Vakjargon om maar niet het woord 'kinderverkrachter' of 'hoge recidivegevoeligheid', in de mond te hoeven nemen. Dat is nu eenmaal de job van de advocaat. Zaken in de mond nemen die daar niet horen te zitten was meer iets voor zijn cliënt, bleek uit het betoog van de aanklagers. Het blijkt uit de getuigenissen van de vele slachtoffers. Het blijkt uit zijn eerdere veroordeling, uit het niet naleven van eerder opgelegde voorwaarden inzake het werken met of rond kinderen. Het blijkt uit het feit dat hij al dadertherapie had ontvangen en zijn leefomgeving er hem in steunde, maar hij alsnog opnieuw begon te recidiveren.

Uiteindelijk kreeg de beklaagde zelf het woord, en die verhaalde wat er altijd is verteld door de beklaagde in zedenzaken op minderjarigen. Ja, hij was opvoeder door zijn roeping. Hij deelde alleen voedselpakketten met die kinderen. Ja hij was al eerder veroordeeld, ja hij was al eerder door de leden van de clerus op de vingers getikt en herplaatst in een andere instelling met kwetsbare minderjarigen. Ja eigenlijk mocht hij er alleen logistiek medewerker zijn maar in feite organiseerde hij weekendopvang in het klooster. Ja hij bleef misbruikbeelden van kinderen opzoeken, ook tijdens zijn dadertherapie bij het U.F.C., en deze dadertherapie werkt, want hij bouwde af van pornografische beelden van minderjarigen naar beelden van minderjarigen in badpak.

"Ze hebben me uitgelegd dat pedoseksueel grensoverschrijdend gedrag stap per stap gebeurt. Dat ik die eerdere stappen moet vermijden. Ze zeiden me ook dat ik me moest sociaal engageren en laten omringen door vrienden en familie. En daarom ben ik naar Afrika gegaan nadat er wederom kinderporno op mijn PC in het klooster is gevonden." De dadertherapeuten wisten dit laatste niet, en de justitie-assistent vond het oké, want hijzelf had telefonisch gezegd dat dit oké was gevonden door de dadertherapeut. Ook-al was hij daar omringd door kwetsbare kinderen. Ook-al was er daar geen toezicht of therapie beschikbaar. En niemand zou het hebben geweten, mocht CNN er niet zijn geweest.

Een gevangenisstraf zou wraak zijn, klonk het. Juist, laten we de onfortuinlijke man nogmaals wat dadertherapie aanbieden. Hij is namelijk benadeeld door dit proces. Of zijn rechters wel begrepen wat het bekendmaken van zijn misdaden in de pers betekende voor zijn kansen op werkgelegenheid? Hij was al geen priester meer, na onderling overleg vertrok hij er met een uittredingsvergoeding. De clerus bood hem wat geld aan en fluisterden hem vaarwel. Die grote klok moest hiervoor niet geluid worden.

We zijn het land van de zaak Dutroux. Toch is herhaaldelijk kinderen verkrachten geen misdaad waar je voor in de gevangenis moet. Niet in België. Daarvoor zijn we te humaan, schijnt het. Wij hebben dadertherapie, en dat werkt, soms. Drugshandel, moord, fraude, illegaal in ons land verblijven en zo, die criminelen hebben vanzelfsprekend geen toegang tot dadertherapie. Dat tuig moet de gevangenis in, samengeperst in mensonwaardige hokken, maar je gaat die arme hardleerse jarenlang recidiverende kinderverkrachters toch niet onderwerpen aan dat soort straffen? Dat zou wraak zijn en geen justitie meer.

Ik was toeschouwer maar het kon evengoed mijn eigen rechtszaak zijn geweest. Ik overleefde mijn eerste verkrachting toen ik vijf was. Mijn daders liggen begraven, veilig verborgen onder de ondertussen afgeschafte verjaringstermijn. Die kunnen geen kinderen meer misbruiken. De man die aangeklaagd is, wel. Het enige wat ik als slachtoffer van seksueel geweld wil: dat ze het niet opnieuw kunnen doen. Dat mijn kinderen vandaag veiliger zijn dan ikzelf dat was. Het enige wat ook mijn lotgenoot wou: dat die ene dader, die luttele ene dader, stopt met recidiveren.

De cel is geen wraak. Het is de enige oplossing die waarlijk werkt om onze kinderen te beschermen tegen die personen die ze blijven opzoeken om ze pijn te doen.

Marijn Depraetere

Lotgenoot

TERUG

"Help ons om slachtoffers te laten groeien tot overlevers. Jouw steun maakt het verschil. Ontdek hier hoe je kan bijdragen."