Brief Nicolas Verzele aan het Hof van Beroep
Rechtbankzitting tegen pedopater Luk Delf
Onze steun voor Nicolas
Maandag 10 februari jl. vond in het Hof van Beroep in Brussel de zitting plaats tegen pedopater Luk Delf. Eén van zijn slachtoffers is medeoprichter van SAMEN overLEVEN, Nicolas Verzele.
Aan het einde van de zitting werd een aangrijpende, persoonlijke brief van Nicolas voorgelezen door zijn advocaten. Zijn woorden raakten diep, omdat ze de rauwe pijn en vernietigende impact van seksueel geweld blootleggen. Zijn leven - net als dat van zoveel anderen - werd in gruzelementen geslagen. De littekens zijn onzichtbaar, maar ze tekenen een mens voor altijd.
Met diep respect en bewondering delen we deze brief, omdat hij niet alleen Nicolas' waarheid vertelt, maar ook die van talloze andere slachtoffers. Wij staan onvoorwaardelijk achter hem, vandaag en alle dagen die komen. Zijn moed om te spreken is een krachtbron voor velen.
Nicolas, je bent niet alleen. We steunen je met heel ons hart.
Brief Nicolas Verzele
Geachte,
Tijdens de zitting van de correctionele rechtbank te Leuven, had ik me voorbereid om persoonlijk te getuigen over de enorme, ondraaglijke impact die het seksueel geweld, waar ik het slachtoffer van werd, op mijn leven heeft gehad. Ik wilde mijn woorden delen, mijn verdriet, mijn pijn.
Maar toen ik Luk Delft daar zag zitten, bevroor ik volledig. Het was alsof de lucht om me heen stijf werd, mijn lichaam werd zwaar, mijn adem stokte. Mijn stem viel stil. Het was alsof de tijd stilstond en ik niet langer in staat was om te spreken. Het was te veel. Ik was te klein, te zwak, te gebroken.
Vandaag, wanneer u deze brief leest, of wanneer mijn advocaten deze woorden voorlezen, betekent dit dat ik wederom niet de kracht heb gevonden om voor hem te staan en mijn verhaal uit te spreken. Hij, die mijn leven in gruzelementen heeft gebroken. Hij, die mijn wereld in één moment veranderde, voor altijd.
Luk Delft werd door de rechtbank van Leuven schuldig bevonden aan "meerdere verkrachtingen" van mij, terwijl ik onder zijn gezag stond van 12 december 2005 tot 15 juli 2007. Maar wat de uitspraak niet zegt, wat de feiten niet uitleggen, is de pijn die ik sindsdien elke dag met me meedraag.
Op 18 december 2019 zei een onderzoeker dat ik na de feiten "volledig ben afgegleden". En dat is de grootste understatement die ik ooit heb gehoord. Want ik ben niet alleen afgegleden. Ik ben gesmolten in mijn eigen angst, in mijn eigen verdriet. Ik ben verloren gegaan in mijn eigen gedachten. Ik ben verdwenen, telkens weer, in de diepe, donkere afgrond van mijn geest. De gevolgen van de verkrachtingen achtervolgen me nog steeds, elke dag, elke minuut, als een schaduw die zich niet laat afschudden. De herinneringen blijven me achtervolgen, de angst is constant, de pijn is eindeloos.
Ik kan niet ontsnappen aan mijn eigen gedachten. Er is geen veilige plek. Geen veilige plek om te zijn. Ik ben altijd op mijn hoede, altijd bang. Ik vlucht. Vlucht voor de herinneringen, vlucht voor de angst, vlucht voor de pijn die altijd in mijn hart zit, als een open wond die nooit kan helen. Elke keer als ik denk dat ik mijn rust heb gevonden, komt hij weer terug. Elke keer als ik denk dat ik op een plek ben waar ik me veilig voel, weet ik dat Luk Delft ergens in de buurt is. En dan begin ik weer te rennen. Rennen voor mijn leven. Rennen voor mijn ziel.
Als het niet voor mijn dochtertje was, zou ik misschien wel verdwijnen. Verdwijnen in een bos, ver weg van alles. Geen mensen, geen herinneringen, geen pijn. Alleen de stilte. Maar ik heb haar. Mijn dochter, mijn alles. Zij is het enige wat me nog aan het leven houdt. Zij is het enige wat me nog een beetje hoop geeft. Maar zelfs voor haar voel ik me gevangen. Ik ben bang dat ik haar te veel bescherm, dat ik haar niet laat leven zoals ze zou moeten. Maar het verleden laat me geen andere keuze. Elke seconde dat ze niet bij me is, is een seconde vol angst. Angsten die ik niet kan uitleggen, die ik niet kan delen. Ik sluit me op in mijn kamer, vermijd de wereld, omdat ik constant bang ben dat haar veiligheid in gevaar is.
Ik vraag me vaak af: hoe ver zal deze pijn reiken? Hoeveel generaties zal mijn lijden beïnvloeden? Zal mijn dochter ooit echt vrij zijn van de ketenen die ik draag?
Ik ben gevangen. Gevangen in mijn eigen geest, gevangen in mijn eigen trauma. Het voelt alsof er geen uitweg is. Als slachtoffer zit ik vast in deze mentale gevangenis, zonder enige kans op ontsnappen. Ik geloof niet in de hulp die aangeboden wordt. Hoe kan ik? Hoe kan ik vertrouwen hebben in degene die zegt me te helpen, als ik door iemand die zogenaamd zorg zou moeten bieden, zoveel pijn heb ervaren?
De uitspraak in de rechtbank voelde als een nieuwe klap in mijn gezicht. Hoe kan het dat de man die mij deze onvoorstelbare pijn heeft aangedaan, nog steeds geen echte straf heeft ondergaan? Hij heeft nog nooit een dag in de gevangenis gezeten, terwijl ik dagelijks gestraft word door de herinneringen aan wat hij mij heeft aangedaan. Het voelt onrechtvaardig, wreed en onmenselijk.
Dit is mijn leven. Een leven dat wordt overschaduwd door de trauma's van een verleden waar ik geen ontsnapping aan heb. En terwijl ik dag in dag uit vecht om mijn pijn te overleven, blijft Luk Delft verder leven, zonder dat hij ooit werkelijk verantwoordelijk is gehouden voor wat hij mij heeft aangedaan.
Als er destijds op de juiste manier was gehandeld, als er veel eerder was ingegrepen - want men wíst het - dan waren ik en anderen geen slachtoffers geworden. Die gedachte blijft ondraaglijk. Het is het enige dat telt voor iemand die dit heeft meegemaakt: zorgen dat niemand anders nog ten prooi valt aan deze zieke man. Hij móét gestraft worden, maar vooral ook behandeld, zodat hij nooit meer iemand pijn kan doen. Dit mag nooit meer gebeuren!
Vandaag blijf ik hopen, hoe klein die hoop ook is, dat gerechtigheid mijn kant op zal komen. Dat ik ooit zal kunnen ontsnappen uit deze gevangenis van verdriet, angst en pijn. Dat ik ooit de kracht zal vinden om de draad van mijn leven weer op te pakken. Maar voor nu, voor vandaag, voel ik me nog steeds gevangen in de hel die hij voor mij heeft gecreëerd.
Met beleefde groet,
Nicolas Verzele
"Help ons om slachtoffers te laten groeien tot overlevers. Jouw steun maakt het verschil. Ontdek hier hoe je kan bijdragen."